Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μιας αίτησης PCT ο καταθέτης θα πάρει μια Έκθεση Έρευνας μαζί με τη γραπτή άποψη της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής (ISA), η οποία δίνει μια πρώτη, μη-δεσμευτική άποψη επάνω στα θέματα της καινοτομίας, του εφευρετικού βήματος και της βιομηχανικής εφαρμογής που παρουσιάζει η αίτηση. Επιπρόσθετα η γραπτή άποψη μπορεί να αναφέρει και διάφορες τυπικές ελλείψεις, τις οποίες διαπίστωσε ο εξεταστής κατά τη μελέτη της αίτησης.
Αν ο καταθέτης αποφασίσει να μην καταθέσει αίτημα για Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση, το Διεθνές Γραφείο θα εκδώσει τη γραπτή άποψη της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής ως Αναφορά (ISR) και θα τη στείλει στα γραφεία που έχει προσδιορίσει ο καταθέτης στην αίτησή του. Αν, από την άλλη πλευρά, ο καταθέτης, αφού διαβάσει τα επισυναπτόμενα έγγραφα και τη γραπτή άποψη της Εξεταστικής Αρχής, αποφασίσει να προβεί σε κινήσεις, τότε θα πρέπει να καταθέσει μια αίτηση στη Διεθνή Αρχή Προκαταρκτικής Εξέτασης (IPEA), ζητώντας μια Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση μαζί με τα επιχειρήματα και τις διορθώσεις του, καθώς επίσης και με την πληρωμή των αντίστοιχων τελών. Διαφορετικά, ο καταθέτης μπορεί να υποβάλλει ανεπίσημα σχόλια σε απάντηση της γραπτής άποψης της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής, τα οποία θα διατηρηθούν στο φάκελο της αίτησης και σε περίπτωση που δεν κατατεθεί αίτημα για Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση, θα προωθηθούν στα αντίστοιχα προσδιοριζόμενα γραφεία. Η καταληκτική ημερομηνία για την κατάθεση αιτήματος για Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση είναι τρεις μήνες από την ημερομηνία αποστολής της Διεθνούς Έκθεσης Έρευνας ή 22 μήνες από την ημερομηνία προτεραιότητας (όποια προθεσμία λήγει αργότερα). Επιπροσθέτως, η Διεθνής Προκαταρκτική Έρευνα, πέρα από το δικαίωμα που δίνει στους καταθέτες ώστε να απαντήσουν επίσημα σε μια δυσμενή γραπτή άποψη, τους προσφέρει τη δυνατότητα να τροποποιήσουν την περιγραφή, τις αξιώσεις και/ή τα σχέδια της αίτησής τους. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η έκδοση μιας Διεθνούς Αναφοράς αναφορικά με την Προκαταρκτική Εξέταση (IPER), η οποία και θα σταλεί από το Διεθνές Γραφείο στα επιλεχθέντα Εθνικά και Περιφερειακά Γραφεία, ώστε να τη χρησιμοποιήσουν ανάλογα.

Ας δούμε τώρα ξεχωριστά τις περιπτώσεις:

Η πρώτη (και ευνοϊκότερη) περίπτωση βρίσκει τον καταθέτη να έχει λάβει την Έκθεση Έρευνας της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής, όπου όλες οι αξιώσεις φαίνεται να παρουσιάζουν καινοτομία, να έχουν εφευρετικό βήμα και να είναι επιδεχόμενες βιομηχανικής εφαρμογής. Περαιτέρω, ο εξεταστής δεν κάνει καμία αναφορά σε τυπικές παραλήψεις ή άλλα λάθη.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές πως ο εξεταστής δεν έχει ανακαλύψει κάτι “αρνητικό”, η γραπτή άποψη της εξεταστικής αρχής είναι συνολικά θετική αναφορικά με τα 3 βασικότερα κριτήρια και συνεπώς η κατάθεση αιτήματος για μια διεθνή προκαταρκτική εξέταση παρουσιάζει ελάχιστη χρησιμότητα, εκτός ίσως από πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπου ο καταθέτης επιθυμεί να τροποποιήσει ένα ή περισσότερα τμήματα της αίτησής του. Ουσιαστικά τα θετικά ευρήματα της Έκθεσης Έρευνας της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής θα μεταφερθούν στα Εθνικά και Περιφερειακά Γραφεία των προσδιοριζόμενων κρατών και οι εξεταστές κάθε γραφείου θα τα λάβουν υπόψη τους κατά την διαδικασία της αντίστοιχης εξέτασης πριν την έκδοση του αντίστοιχου διπλώματος ευρεσιτεχνίας.

Η δεύτερη περίπτωση έχει να κάνει αντίστοιχα με μια Έκθεση Έρευνας της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής, όπου όλες οι αξιώσεις φαίνεται να παρουσιάζουν καινοτομία, να έχουν εφευρετικό βήμα και να είναι επιδεχόμενες βιομηχανικής εφαρμογής, όπως και προηγουμένως, με τη διαφορά όμως ότι ο εξεταστής αναφέρει μία ή περισσότερες τυπικές ελλείψεις.

Σύμφωνα με τη Συνθήκη Διπλωμάτων PCT, όλα τα εθνικά ή περιφερειακά γραφεία είναι υποχρεωμένα να αποδέχονται τις επίσημες απαιτήσεις που αναφέρονται αναλυτικά στη Συνθήκη. Ένα γραφείο έχει τη δυνατότητα να εφαρμόζει ένα διαφορετικό πρότυπο από τις απαιτήσεις της PCT Συνθήκης, μόνο αν αυτό το πρότυπο χαρακτηρίζεται (και είναι) πιο ευνοϊκό για τον ίδιο τον καταθέτη. Υπάρχουν λοιπόν γραφεία που συγκεκριμένες ατέλειες και ελλείψεις δεν τις έχουν συμπεριλάβει στην εθνική τους νομοθεσία ή ακόμα και αν τις έχουν, δεν τις λαμβάνουν υπόψη. Όπως και να έχει, στην περίπτωση που ο εξεταστής εντοπίσει τυπικές ελλείψεις, ο καταθέτης πρέπει να λάβει υπόψη τις παρατηρήσεις αυτές και να αποφασίσει: i) αν τα εθνικά γραφεία που τον ενδιαφέρουν θα απαιτήσουν τη διόρθωσή των ατελειών αυτών και ii) αν το κόστος των διορθώσεων αυτών (υποβάλλοντας αίτημα για Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση) θα είναι μικρότερο από το να προβεί στις αντίστοιχες διορθώσεις ενώπιον κάθε εθνικού γραφείου ξεχωριστά. Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις θα εξαρτηθεί από το είδος των τυπικών ελλείψεων και από τα κράτη στα οποία θα γίνει ένταξη της αίτησης στην εθνική τους φάση. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μάλλον καλύτερο η διόρθωση να γίνει ενώπιον των εθνικών γραφείων και πιθανότατα έχει λίγο νόημα η διόρθωση να γίνει με κατάθεση αιτήματος για Προκαταρκτική Εξέταση. Βέβαια κάθε υπόθεση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά και να επιλέγεται είτε η πιο οικονομική διαδικασία κατά την αντίστοιχη εθνική φάση, είτε η διαδικασία που εξυπηρετεί καλύτερα το πρόβλημα από στρατηγικής απόψεως. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι πιο αποδοτικό για τον καταθέτη να διορθώσει συγκεκριμένα προβλήματα νωρίς κατά τη διάρκεια της Διεθνούς φάσης, παρά ενώπιον των προσδιοριζόμενων Γραφείων κατά τις αντίστοιχες εθνικές φάσεις, όπου, σε περιπτώσεις συγκεκριμένων χωρών, η επίλυση αυτών των προβλημάτων μπορεί να είναι ένα κουραστικό ζήτημα. Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις που είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εισέρχεται μία αίτηση στην εθνική φάση με “καθαρή” έκθεση έρευνας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και αν η έλλειψη αφορά περιορισμένο αριθμό Γραφείων, και ακόμα και αν προσθέτει κάποια έξοδα στο σύνολο της διαδικασίας, πιθανότατα αξίζει να γίνει αίτηση για Διεθνή Προκαταρκτική Εξέταση.

(Στο επόμενο post θα εξετάσουμε τις πιο δυσμενείς περιπτώσεις που μπορεί να παρουσιαστούν κατά την Αναφορά της Διεθνούς Εξεταστικής Αρχής και θα δούμε τρόπους που αυτές μπορούν να αντιμετωπιστούν.)